Σκέψεις σαν θύελλα...

Το άρωμα της νύχτας με διαπερνά...

Οι μελωδίες τρίζουν στο μυαλό μου...

Ακούω τη φωνή του τίποτα να μου γελά...Να μου ζητά να της ορκιστώ αιωνιότητα...

Κανένας εδώ. 

Με μεγάλα βήματα ψάχνει το φιλόδοξο όνειρο...

Να το αποκτήσει...

Να το κρατήσει...

Κρατησέ το.Μπορείς.Μη διστάζεις.

Συνέχισε...

Συνέχισε...Σαν τη μελωδία ενός πιάνου που σε αναστατώνει από τον σκοπό του, σαν τις γλυκές κραυγές ενός αναστατωμένου βιολιού...

Μη σταματήσεις...Όχι τώρα...

Δ...

Μια μέρα σαν αυτή ο ουρανός σε γέννησε γυμνό και άγνωστο...

Δημιούργησες με την ανάσα σου το λιβάδι του έρωτα που έμαθαν αργότερα οι άνθρωποι..

Το σώμα σου το στόλισες με όλα τα συναισθήματα των ψυχών...Το βασάνισες αλλά οι πληγές σου ήταν ζεστές...

Ό,τι φτιάχνεις εκεί που βρίσκεσαι τώρα, ας έχει σαν αρχή και τέλος του μόνο το φως και το αγγιγμά σου...

*Είμαι ακόμα κάτω απ'τα φτερά σου...Το ξέρω...*

Δ...

Η νύχτα έκλεισε τα μάτια στο απροσδόκητο τίποτα & εγώ είμαι εδώ στο ρόλο ενός κομπάρσου για να σου πω αντίο…

Κάθε δάκρυ που θα πέσει για εσένα γίνεται αγάπη στα χείλη ενός τυφλού αγγέλου…

 Το πρώτο αστέρι της νύχτας που κάνει την εμφάνισή του είναι η αρχή κάθε παράστασης που θα δίνεις στη ζωή σου χωρίς να ξέρεις το γιατί…Και μη ρωτάς…ας μη το μάθεις…

 Για κάθε συναίσθημα που θα νιώσεις ποτέ, ένα αστέρι θα εμφανίζεται και εγώ θα μαντεύω αν γεννήθηκε από χαρά ή από λύπη σου…

 Όταν η σάρκα σου θα φλέγεται  από πάθος ο ουρανός θα βγάζει όλα του τα χρώματα να γιορτάσουν…

 Τα μάτια σου γαλήνη να γεμίζουν σε κάθε γέμισμα του φεγγαριού…

…το φως σου να βρει συντροφιά στους πιο όμορφους κεραυνούς της πλάσης…

Me & You

Σε περιμένω εκεί έξω στο πάρκο...

Εκεί που είχαμε βρεθεί για πρώτη φορά τυχαία...

Που τραγούδαγες, επειδή ήσουν χαρούμενος...που έκλαψες επειδή ήσουν λυπημένος...

Σε περιμένω να μου πεις παραμύθια για εμάς...

Για δράκους αρχαίους που είχαν παγωμένη ανάσα...

Για τον κόσμο θέλω να μου πεις, και να με μαγέψεις με τα χρυσά σου όνειρα...Να με αφήσεις να τα αγγίξω.

Σε περιμένω να ταξιδέψουμε μέσα στη γιορτή της φαντασίας μας και του έρωτα μας...

Περιμένω να με αγγαλιάσεις σαν να πεθαίνω...

Σε περιμένω εκεί έξω στο πάρκο... Έλα...

Kαπνός.

Έφευγε και ερχόταν...

Έφευγε και ερχόταν...

Όχι μόνο στα όνειρα της...Αλλά και όταν κλείνανε τα μάτια της για δευτερόλεπτα τον έβλεπε.

Καπνός...Που έφευγε και ερχόταν.

Πέρναγε από μέσα της, σαν να ήταν ανοιχτό παράθυρο, έμπαινε στα σωθικά της σαν παγωμένος αέρας.

Έβλεπε την θλίψη στα μάτια αυτού του καπνού που κάποτε είχε όνομα. Που κάποτε της έδινε ελπίδα και τώρα τρομοκρατεί τα όνειρα και το ταραγμένο μυαλό της.

Έπαψε να κοιτάει τον καθρέφτη για να μην τον βλέπει να της ακουμπάει τον ώμο.

Έδωσε την ζωή της σε έναν καπνό...Σε μια πεθαμένη ζωή...Σε μια σιωπηλή φιγούρα...Απλά για να ηρεμήσει.

Ταξίδια Ονείρου

Μια φωνή ταξιδεύει στο κεφάλι της...

Την ρωτάει πολλά πράγματα... Στις ερωτήσεις κρύβεται ο εαυτός της μάλλον...

Ήταν αργά, δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι. 

Ξημερώματα, και ήθελε να βγει να περπατήσει. Αν έπιανε βροχή την ώρα που πάταγε στο δρόμο θα ένιωθε τυχερή.

Νιώθει να βγαίνει η κούραση από το πρόσωπό της όταν πέφτουν οι σταγόνες πάνω της...

Νιώθει όμορφη. Ναι πολύ όμορφη. Κανείς δεν της το έχει πει...αλλά μόνο τότε δεν χρειάζεται να της το πει κάποιος... Της βγαίνει από μέσα της...

Τα μαλλιά της πέφτουν βαριά στους ώμους της, βρεγμένα καθώς είναι...Τα ρούχα της κολλάνε πάνω στο σώμα της...Χαμογελάει.

ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ. Είναι ευτυχισμένη.Νιώθει άνθρωπος. Γίνεται ένα με αυτό που λατρεύει...

Οι περαστικοί την κοιτάνε παράξενα. Δεν την νοιάζει. 

Κάνει αυτό που αγαπάει. Ένα στοιχείο της φύσης κυλάει στο δέρμα της.

Ανοίγει το στόμα της, γεύεται τις σταγόνες. 

Νιώθει εξάρτηση. 

Ξυπνάει...Ιδρωμένη...Την αποκοίμησε η σκέψη της...

Όμορφο όνειρο...