Τικ Τακ...

Μπαίνω στο άδειο σπίτι. Τρομαγμένη...δεν θέλω να μπω. Από την ημέρα που έφυγε δεν θέλω να μπαίνω στο σπίτι της. Μια δυο φορές το έχω κάνει...και δεν μου άρεσε. Έφευγα γρήγορα.

Τώρα όμως...έπρεπε να υποστώ τις αναμνήσεις που καίγονται μέσα μου κάθε φορά που θυμάμαι.

Το σαλόνι ήταν άδειο...η κρεββατοκάμαρα επίσης. Υπήρχαν μόνο ρούχα πάνω στο παλιό της κρεββάτι. Τα ρούχα της. Έφυγα και από εκεί γρήγορα. Είχε τόση ησυχία. Ανατριχιαστική.

Ένιωθα τα αργά βήματα μου να γίνονται ολοένα και μικρότερα...άκουγα την ανάσα μου, ήσυχη σαν να μην θέλω να ενοχλήσω...και το ρολόι. 

Το μόνο πράγμα ξεχασμένο στην κουζίνα. Αυτό το συνεχόμενο τικ τακ που έκανε..με πάγωνε..Θυμήθηκα που το άκουγα όταν ήμουν πολύ μικρή.Με είχε στην αγγαλιά της και μου εξηγούσε για τα λουλούδια που είχε στο μπαλκόνι της. Και όταν μας κάλυπτε η σιωπή...αυτό το τικ τακ έκανε την εμφανισή του. Πόσα χρόνια.

Και τώρα...δεν είναι εδώ. Το ακούω σαν να την περιμένω να βγει από ένα δωμάτιο. Να μου μιλήσει...

Αυτό το τικ τακ,τικ τακ...του ρολογιού σαν να μου έδινε θάρρος, να μου λέει ''Περίμενε, τώρα θα την δεις...''.

Τίποτα.