Εκεί που η νύχτα τα φιλιά...

Στα μάτια θα διαβάσεις την σιωπή...

Μονάχα εκεί...

Τα χείλη βιαστικά θα προσπεράσεις όμορφα λόγια μην σου πουν και πλανηθείς...

Στου χρόνου τη ρυτίδα θα φωλιάσεις αλώβητη ακόμα αισθαντική...

Μα εγώ γυρνώ πάλι εκεί στα κόκκινα χείλη που υπομένουν το βάρος του άσπλαχνου φιλιού...

Όταν το σάλιο γίνεται ζωή...ζωή που αντανακλά τη λησμοσύνη, τα όχι και τα ναι, την αφορμή της άρνησης, τη γλώσσα της γαλήνης.

Όταν το αίμα παίρνει τη ζωή και μες στη μοναξιά του τρυφερά πώς λάμπει

Αυτός, που εξαργυρώνει μυστικά-τον τόκο καταθέτει στην αγάπη-

Σ' ένα λαβύρινθο, υπόγειο σκοτεινό μες στις τρελές του τις κραυγές αναστημένος 

Μόνος

Σπουδάζει τη σιωπή

Κι η νύχτα εκεί...στην ερημιά

Τα πιο γλυκά φιλιά της πάλι τρέφει.

Γιώργος Μιχάκης