''Η ζωή είναι σαν ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι. Υπάρχουν ατυχήματα σε μερικές στάσεις,ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο συναντάμε ανθρώπους για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύσουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Τους γονείς μας.
Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και την συντροφιά τους.
Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς.
Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.
Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μικρό περίπατο.
Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που χρειάζονται.
Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά και εμείς δεν τους έχουμε αντιληφθεί...
Μας εκπλήσει ότι μερικοί από τους επιβάτες που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.
Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.
Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.
Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι γεμάτο προκλήσεις, όνειρα,φαντασία, ελπίδες, και αποχαιρετισμούς...αλλά χωρίς επιστροφή.
Λοιπόν ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε τα καλύτερα στοιχεία στον καθένα από αυτούς.
Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας. Ακόμη και εμείς μπορεί να βρεθούμε στην δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.
Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται δίπλα μας.
Πιστεύω θα στεναχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο. Ναι αυτό πιστεύω.
Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό και έχω την αίσθηση ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, στις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.
Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη ότι και εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.
Φίλοι μου ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σε αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι...''
Αυτό το κείμενο αφιερωμένο σε όλους εσάς...
1 σχόλιο:
Ω Θεε μου.
Διαβασα αυτο το κειμενο παρεα με Pink Floyd και ψιλοδακρυσα..:')
ΥΠΕΡΟΧΟ Δεσποινα, πραγματικα.
Ικανο να αγγιξει τον καθενα.(:
Ουφ, ας εχουμε ενα καλο και μεγαλο ταξιδι λοιπον..(: (:
Δημοσίευση σχολίου