Είναι ωραίο να βλέπεις τον ουρανό να παίρνει διάφορα χρώματα... 

Τα σύννεφα να έχουν ένα κενό και από εκεί να βγαίνουν οι αχτίδες του απογευματινού-γλυκού ήλιου...

Ο ουρανός να έχει πάνω ροζ, πορτοκαλί...και όλα αυτά να σε κάνουν να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να τα αγγίξω, να τα πλησιάσω, να τα νιώσω...Γεμίζουν την ψυχή μου με 'λευκό' και εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω...

Και το βράδυ εκεί έξω...στο παγκάκι....ο αέρας ήταν γλυκός...φύσαγε απαλά. Είχε ξεχωριστή δροσιά χθες βράδυ. 

Καθόλου ζέστη...αλλά ένα φύσηγμα στο πρόσωπο σου σε έκανε να χάνεσαι μέσα του...Να κλείνεις τα μάτια σου και να φεύγεις και εσύ μαζί του...

Ένα βράδυ τόσο δροσερό...