Και η νύχτα καθώς απλώνει τα πέπλα της πάνω μας...
Το φεγγάρι είναι εκεί ψηλά...Πάντα το θαύμαζα.
Είναι κοντά στα άστρα,μας μαγεύει με την ομορφιά του...και έχει αυτή τη λάμψη. Το φως που βγάζει...το μικρό...που είναι αρκετό για να διαβείς ένα σκοτεινό μονοπάτι και είναι εκεί μέχρι να ξημερώσει...
Το κοιτάς...και σιωπή...Όνειρα παγωμένα.
Μέχρι ο ήλιος να κάνει την λαμπρή εμφανισή του. Τα σύννεφα να πάρουν το χρώμα της ανατολής του..το αεράκι να είναι απαλό σαν χάδι στο μαγουλό σου...και με μια μεγάλη ανάσα να διώξεις τα μαρτύρια.
Διάφανα τέτοια πρωινά...Με άρωμα ψυχής..δακρύων..έρωτα..κ' αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου