Kαπνός.

Έφευγε και ερχόταν...

Έφευγε και ερχόταν...

Όχι μόνο στα όνειρα της...Αλλά και όταν κλείνανε τα μάτια της για δευτερόλεπτα τον έβλεπε.

Καπνός...Που έφευγε και ερχόταν.

Πέρναγε από μέσα της, σαν να ήταν ανοιχτό παράθυρο, έμπαινε στα σωθικά της σαν παγωμένος αέρας.

Έβλεπε την θλίψη στα μάτια αυτού του καπνού που κάποτε είχε όνομα. Που κάποτε της έδινε ελπίδα και τώρα τρομοκρατεί τα όνειρα και το ταραγμένο μυαλό της.

Έπαψε να κοιτάει τον καθρέφτη για να μην τον βλέπει να της ακουμπάει τον ώμο.

Έδωσε την ζωή της σε έναν καπνό...Σε μια πεθαμένη ζωή...Σε μια σιωπηλή φιγούρα...Απλά για να ηρεμήσει.

Ταξίδια Ονείρου

Μια φωνή ταξιδεύει στο κεφάλι της...

Την ρωτάει πολλά πράγματα... Στις ερωτήσεις κρύβεται ο εαυτός της μάλλον...

Ήταν αργά, δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι. 

Ξημερώματα, και ήθελε να βγει να περπατήσει. Αν έπιανε βροχή την ώρα που πάταγε στο δρόμο θα ένιωθε τυχερή.

Νιώθει να βγαίνει η κούραση από το πρόσωπό της όταν πέφτουν οι σταγόνες πάνω της...

Νιώθει όμορφη. Ναι πολύ όμορφη. Κανείς δεν της το έχει πει...αλλά μόνο τότε δεν χρειάζεται να της το πει κάποιος... Της βγαίνει από μέσα της...

Τα μαλλιά της πέφτουν βαριά στους ώμους της, βρεγμένα καθώς είναι...Τα ρούχα της κολλάνε πάνω στο σώμα της...Χαμογελάει.

ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ. Είναι ευτυχισμένη.Νιώθει άνθρωπος. Γίνεται ένα με αυτό που λατρεύει...

Οι περαστικοί την κοιτάνε παράξενα. Δεν την νοιάζει. 

Κάνει αυτό που αγαπάει. Ένα στοιχείο της φύσης κυλάει στο δέρμα της.

Ανοίγει το στόμα της, γεύεται τις σταγόνες. 

Νιώθει εξάρτηση. 

Ξυπνάει...Ιδρωμένη...Την αποκοίμησε η σκέψη της...

Όμορφο όνειρο...

Αρμονία

Είδα εικόνες της φύσης...

Είδα τον ήλιο να ξεπροβάλλει την ανατολή σαν να γεννιέται ένας νέος κόσμος. Όλες σου οι αισθήσεις να θέλουν να μυρίσουν-αγγίξουν-δουν αυτό που συμβαίνει. Να ''βρεθούν'' σε αυτό.

Είδα τον ήλιο κατάματα για ώρα...και είδα πόσο λάμπει... Σκέφτηκα πως θα ήταν χωρίς το φως του...χωρίς την προστασία του. Ήθελα να αγγίξω. Να πάρω ένα χάδι του από εκεί που ήμουν.

Τον είδα να βουτάει πάλι στη θάλασσα καθώς κρυβόταν όταν βράδιαζε. Αυτό και αν ήταν ανατριαχιαστικό.Μάτια να λαμπυρίζουν στην ανάπαυσή του... 

Είδα ένα φεγγάρι να κάνει παρέα στα τόσα αστέρια. Ένα αστέρι μου έκλεβε κάθε βράδυ το βλέμα. Αυτό που ήταν λαμπερό, και στην ίδια θέση όλες τις μέρες.Το κοίταγα σαν να προσπαθούσα να το καταλάβω. Ακόμη και να το ακούσω.

Και η επόμενη μέρα ήταν ίδια.

Ένας αέρας να κουνάει τα δέντρα δεξιά-αριστερά...και να βλέπεις την κίνηση τους.Τα νερά της θάλασσας να κινούνται προς μια κατεύθυνση...και το κύμα αργά το βράδυ να σκάει...και να υπολογίζεις αν την επόμενη φορά θα έρθει πιο κοντά σου και θα βρέξει τα λερωμένα από την άμμο πόδια σου.

Ανοίξτε τα μάτια. =)

The Wake of the Angel

I am the eyes of the Basilisk.

As you enter the forest of my sleep,
Drawing aside the bushes of glimmering light,
You will remember the prayer of Orion.

Drifted in me, you are alone.

The hour approaches and the Moon, dim as clay,
Pours a sea of tears into our swollen eyes.
Kill the dying in my soul, my love,
For Death once dead bears no more dying then,
And you'll be dead to strike the dead.

I have written your name so often
On the chiselled vault.
But my writing hands are the roots of my misery.

Now everything stands still in the wake of the Angel.

Elend. http://www.youtube.com/watch?v=vcqp1PYxVPw

Εκεί που η νύχτα τα φιλιά...

Στα μάτια θα διαβάσεις την σιωπή...

Μονάχα εκεί...

Τα χείλη βιαστικά θα προσπεράσεις όμορφα λόγια μην σου πουν και πλανηθείς...

Στου χρόνου τη ρυτίδα θα φωλιάσεις αλώβητη ακόμα αισθαντική...

Μα εγώ γυρνώ πάλι εκεί στα κόκκινα χείλη που υπομένουν το βάρος του άσπλαχνου φιλιού...

Όταν το σάλιο γίνεται ζωή...ζωή που αντανακλά τη λησμοσύνη, τα όχι και τα ναι, την αφορμή της άρνησης, τη γλώσσα της γαλήνης.

Όταν το αίμα παίρνει τη ζωή και μες στη μοναξιά του τρυφερά πώς λάμπει

Αυτός, που εξαργυρώνει μυστικά-τον τόκο καταθέτει στην αγάπη-

Σ' ένα λαβύρινθο, υπόγειο σκοτεινό μες στις τρελές του τις κραυγές αναστημένος 

Μόνος

Σπουδάζει τη σιωπή

Κι η νύχτα εκεί...στην ερημιά

Τα πιο γλυκά φιλιά της πάλι τρέφει.

Γιώργος Μιχάκης

Tο τρένο της ζωής

''Η ζωή είναι σαν ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι. Υπάρχουν ατυχήματα σε μερικές στάσεις,ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο συναντάμε ανθρώπους για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύσουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και την συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς.

Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μικρό περίπατο.

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που χρειάζονται.

Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά και εμείς δεν τους έχουμε αντιληφθεί...

Μας εκπλήσει ότι μερικοί από τους επιβάτες που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.

Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.

Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.

Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι γεμάτο προκλήσεις, όνειρα,φαντασία, ελπίδες, και αποχαιρετισμούς...αλλά χωρίς επιστροφή.

Λοιπόν ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε τα καλύτερα στοιχεία στον καθένα από αυτούς.

Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας. Ακόμη και εμείς μπορεί να βρεθούμε στην δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.

Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται δίπλα μας.

Πιστεύω θα στεναχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο. Ναι αυτό πιστεύω.

Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό και έχω την αίσθηση ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, στις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη ότι και εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.

Φίλοι μου ας προσέξουμε να έχουμε ένα  καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σε αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι...''

Αυτό το κείμενο αφιερωμένο σε όλους εσάς...

http://www.youtube.com/watch?v=FcOt6mfjxeA

...Μια ανάσα

Και η νύχτα καθώς απλώνει τα πέπλα της πάνω μας...

Το φεγγάρι είναι εκεί ψηλά...Πάντα το θαύμαζα.

Είναι κοντά στα άστρα,μας μαγεύει με την ομορφιά του...και έχει αυτή τη λάμψη. Το φως που βγάζει...το μικρό...που είναι αρκετό για να διαβείς ένα σκοτεινό μονοπάτι και είναι εκεί μέχρι να ξημερώσει...

Το κοιτάς...και σιωπή...Όνειρα παγωμένα.

Μέχρι ο ήλιος να κάνει την λαμπρή εμφανισή του. Τα σύννεφα να πάρουν το χρώμα της ανατολής του..το αεράκι να είναι απαλό σαν χάδι στο μαγουλό σου...και με μια μεγάλη ανάσα να διώξεις τα μαρτύρια.

Διάφανα τέτοια πρωινά...Με άρωμα ψυχής..δακρύων..έρωτα..κ' αγάπης.

Today is gonna be the day 
That they're gonna throw it back to you 
By now you should've somehow 
Realized what you gotta do 
I don't believe that anybody 
Feels the way I do about you now 

Backbeat the word was on the street 
That the fire in your heart is out 
I'm sure you've heard it all before 
But you never really had a doubt 
I don't believe that anybody feels 
The way I do about you now 

And all the roads we have to walk along are winding 
And all the lights that lead us there are blinding 
There are many things that I would 
Like to say to you 
I don't know how 

Because maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after all 
You're my wonderwall 

Today was gonna be the day? 
But they'll never throw it back to you 
By now you should've somehow 
Realized what you're not to do 
I don't believe that anybody 
Feels the way I do 
About you now 

And all the roads that lead to you were winding 
And all the lights that light the way are blinding 
There are many things that I would like to say to you 
I don't know how 

I said maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after all 
You're my wonderwall 

I said maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after an 
You're my wonderwall 

Said maybe 
You're gonna be the one that saves me 
You're gonna be the one that saves me 
You're gonna be the one that saves me 

www.youtube.com/watch?v=6hzrDeceEKc

Είναι ωραίο να βλέπεις τον ουρανό να παίρνει διάφορα χρώματα... 

Τα σύννεφα να έχουν ένα κενό και από εκεί να βγαίνουν οι αχτίδες του απογευματινού-γλυκού ήλιου...

Ο ουρανός να έχει πάνω ροζ, πορτοκαλί...και όλα αυτά να σε κάνουν να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να τα αγγίξω, να τα πλησιάσω, να τα νιώσω...Γεμίζουν την ψυχή μου με 'λευκό' και εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω...

Και το βράδυ εκεί έξω...στο παγκάκι....ο αέρας ήταν γλυκός...φύσαγε απαλά. Είχε ξεχωριστή δροσιά χθες βράδυ. 

Καθόλου ζέστη...αλλά ένα φύσηγμα στο πρόσωπο σου σε έκανε να χάνεσαι μέσα του...Να κλείνεις τα μάτια σου και να φεύγεις και εσύ μαζί του...

Ένα βράδυ τόσο δροσερό...

New Baby.New Life.

Και ήρθε η στιγμή, που μια νέα ζωούλα είδε το φως του κόσμου. Ένα νέο κλάμα θα ακούγεται στο σπίτι. Μια καινούρια φωνή. Μια νέα παρουσία. Διαφορετική από τις άλλες...φαίνεται. Το νέο μωράκι του αδερφού μου. Το 3ο κορίτσι μας.

4:00 το πρωί οδεύουμε προς το μαιευτήριο. 6 Άτομα μέσα στο αυτοκίνητο γεμάτα αγωνία. 

2 μικρά παιδιά να μην σταματάνε να μιλάνε. Να λένε για ό,τι θέλεις...Σήμερα κατάλαβα πως η φαντασία των παιδιών είναι τεράστια και από εκεί που σου μιλάει για ουρανούς και θάλασσες σε κλάσματα δευτερολέπτου το γυρνάει με τα 4 αγοράκια που είναι λέει 'ερωτευμένη'. Αυτή είναι η μικρή μας... Μεσσαία τώρα πια...

Φτάνουμε μετά από αρκετή ώρα. Η μανούλα της ιστορίας μπαίνει να την ετοιμάσουν...Και εμείς περιμέναμε μαζί με άλλες οικογένειες που περιμέναν το δικό τους μωρό.

8:15 αναγγέλουν το όνομα μας. Ήρθε η στιγμή να δούμε την μικρή...

Μπαίνουμε...και βλέπουμε κάτι να κουνιέται κάτω από την κουβερτούλα. Πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα κεφαλάκι με πολλά μαύρα μαλλιά. Τι εντύπωση. Τεράστια. Ο αδερφός μου κάνει μόνο ξανθά παιδιά, με γαλανά μάτια. (Ναι μπιχτή :P) 

Ω,ναι. Είναι διαφορετική. 

Μαύρο μαλλάκι, με μπλε μάτια. Ψηλό κορμάκι και 3.700kg. Τι καλά. Η αναμονή τελικά μας έφερε κάτι υπέροχο.

 Είναι απίθανο, γιατί θυμόμουν πως σε αυτή τη θέση έχω βρεθεί και με τις δύο μικρότερες...και τώρα πόσο έχουν μεγαλώσει. Το ίδιο και η μικρή σε λίγα χρόνια.

Να μας ζήσει λοιπόν.Γεμάτη υγεία.

Μίσος ή Αγάπη;

Ακούγοντας έναν φίλο μέσω ράδιο.. Έβαλε ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι. In Flames-The Chosen Pessimist. 

Και ακολουθώντας αυτούς τους στίχους ''Between Love And Hate Which Path To Follow'' ρώτησε ποιο είναι να είναι καλύτερο…

Μίσος ή Αγάπη λοιπόν; Δύο συναισθήματα τόσο έντονα…Που στην ουσία πηγάζουν το ένα από το άλλο… Θα υπήρχε ισορροπία στην ζωή μας αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο; 

Μπορείς εύκολα να μισήσεις κάποιον που αγαπάς. Και το αντίθετο. Μπορείς ξαφνικά να αγαπήσεις κάποιον που μισείς…Η ζωή έτσι είναι… Αστείο ε; Μάλλον.

Κάπου είχα ακούσει ότι ο άνθρωπος αγαπά και μισεί με το ίδιο πάθος. Συμφωνώ.

Και άραγε…πόσο μπορεί να μισήσει κάποιος; Και πόσο να αγαπήσει; Υπάρχουν όρια; 

Δεν ξέρω… Αν μιλήσω για μένα, δεν μισώ, αγαπώ ναι. Δεν έχει νόημα για μένα το μίσος... Ίσως δεν μου έχει τύχει κάτι τόσο δυνατό ώστε να φτάσω στο σημείο να πω πως μισώ.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει:
«Η υπέρτατη ευτυχία της ζωής είναι η σιγουριά ότι μας αγαπούν, μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε ή μάλλον μας αγαπούν κι ας είμαστε όπως είμαστε».

Τικ Τακ...

Μπαίνω στο άδειο σπίτι. Τρομαγμένη...δεν θέλω να μπω. Από την ημέρα που έφυγε δεν θέλω να μπαίνω στο σπίτι της. Μια δυο φορές το έχω κάνει...και δεν μου άρεσε. Έφευγα γρήγορα.

Τώρα όμως...έπρεπε να υποστώ τις αναμνήσεις που καίγονται μέσα μου κάθε φορά που θυμάμαι.

Το σαλόνι ήταν άδειο...η κρεββατοκάμαρα επίσης. Υπήρχαν μόνο ρούχα πάνω στο παλιό της κρεββάτι. Τα ρούχα της. Έφυγα και από εκεί γρήγορα. Είχε τόση ησυχία. Ανατριχιαστική.

Ένιωθα τα αργά βήματα μου να γίνονται ολοένα και μικρότερα...άκουγα την ανάσα μου, ήσυχη σαν να μην θέλω να ενοχλήσω...και το ρολόι. 

Το μόνο πράγμα ξεχασμένο στην κουζίνα. Αυτό το συνεχόμενο τικ τακ που έκανε..με πάγωνε..Θυμήθηκα που το άκουγα όταν ήμουν πολύ μικρή.Με είχε στην αγγαλιά της και μου εξηγούσε για τα λουλούδια που είχε στο μπαλκόνι της. Και όταν μας κάλυπτε η σιωπή...αυτό το τικ τακ έκανε την εμφανισή του. Πόσα χρόνια.

Και τώρα...δεν είναι εδώ. Το ακούω σαν να την περιμένω να βγει από ένα δωμάτιο. Να μου μιλήσει...

Αυτό το τικ τακ,τικ τακ...του ρολογιού σαν να μου έδινε θάρρος, να μου λέει ''Περίμενε, τώρα θα την δεις...''.

Τίποτα.