Αρμονία

Είδα εικόνες της φύσης...

Είδα τον ήλιο να ξεπροβάλλει την ανατολή σαν να γεννιέται ένας νέος κόσμος. Όλες σου οι αισθήσεις να θέλουν να μυρίσουν-αγγίξουν-δουν αυτό που συμβαίνει. Να ''βρεθούν'' σε αυτό.

Είδα τον ήλιο κατάματα για ώρα...και είδα πόσο λάμπει... Σκέφτηκα πως θα ήταν χωρίς το φως του...χωρίς την προστασία του. Ήθελα να αγγίξω. Να πάρω ένα χάδι του από εκεί που ήμουν.

Τον είδα να βουτάει πάλι στη θάλασσα καθώς κρυβόταν όταν βράδιαζε. Αυτό και αν ήταν ανατριαχιαστικό.Μάτια να λαμπυρίζουν στην ανάπαυσή του... 

Είδα ένα φεγγάρι να κάνει παρέα στα τόσα αστέρια. Ένα αστέρι μου έκλεβε κάθε βράδυ το βλέμα. Αυτό που ήταν λαμπερό, και στην ίδια θέση όλες τις μέρες.Το κοίταγα σαν να προσπαθούσα να το καταλάβω. Ακόμη και να το ακούσω.

Και η επόμενη μέρα ήταν ίδια.

Ένας αέρας να κουνάει τα δέντρα δεξιά-αριστερά...και να βλέπεις την κίνηση τους.Τα νερά της θάλασσας να κινούνται προς μια κατεύθυνση...και το κύμα αργά το βράδυ να σκάει...και να υπολογίζεις αν την επόμενη φορά θα έρθει πιο κοντά σου και θα βρέξει τα λερωμένα από την άμμο πόδια σου.

Ανοίξτε τα μάτια. =)

The Wake of the Angel

I am the eyes of the Basilisk.

As you enter the forest of my sleep,
Drawing aside the bushes of glimmering light,
You will remember the prayer of Orion.

Drifted in me, you are alone.

The hour approaches and the Moon, dim as clay,
Pours a sea of tears into our swollen eyes.
Kill the dying in my soul, my love,
For Death once dead bears no more dying then,
And you'll be dead to strike the dead.

I have written your name so often
On the chiselled vault.
But my writing hands are the roots of my misery.

Now everything stands still in the wake of the Angel.

Elend. http://www.youtube.com/watch?v=vcqp1PYxVPw

Εκεί που η νύχτα τα φιλιά...

Στα μάτια θα διαβάσεις την σιωπή...

Μονάχα εκεί...

Τα χείλη βιαστικά θα προσπεράσεις όμορφα λόγια μην σου πουν και πλανηθείς...

Στου χρόνου τη ρυτίδα θα φωλιάσεις αλώβητη ακόμα αισθαντική...

Μα εγώ γυρνώ πάλι εκεί στα κόκκινα χείλη που υπομένουν το βάρος του άσπλαχνου φιλιού...

Όταν το σάλιο γίνεται ζωή...ζωή που αντανακλά τη λησμοσύνη, τα όχι και τα ναι, την αφορμή της άρνησης, τη γλώσσα της γαλήνης.

Όταν το αίμα παίρνει τη ζωή και μες στη μοναξιά του τρυφερά πώς λάμπει

Αυτός, που εξαργυρώνει μυστικά-τον τόκο καταθέτει στην αγάπη-

Σ' ένα λαβύρινθο, υπόγειο σκοτεινό μες στις τρελές του τις κραυγές αναστημένος 

Μόνος

Σπουδάζει τη σιωπή

Κι η νύχτα εκεί...στην ερημιά

Τα πιο γλυκά φιλιά της πάλι τρέφει.

Γιώργος Μιχάκης