Tο τρένο της ζωής

''Η ζωή είναι σαν ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι. Υπάρχουν ατυχήματα σε μερικές στάσεις,ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο συναντάμε ανθρώπους για τους οποίους πιστεύουμε ότι θα μας συνοδεύσουν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Τους γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, τη στοργή, τη φιλία και την συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς.

Είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας και αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.

Μερικά από τα άτομα που επιβιβάζονται βλέπουν το ταξίδι σαν ένα μικρό περίπατο.

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που χρειάζονται.

Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα. Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά και εμείς δεν τους έχουμε αντιληφθεί...

Μας εκπλήσει ότι μερικοί από τους επιβάτες που αγαπάμε περισσότερο, κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.

Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.

Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.

Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι γεμάτο προκλήσεις, όνειρα,φαντασία, ελπίδες, και αποχαιρετισμούς...αλλά χωρίς επιστροφή.

Λοιπόν ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε τα καλύτερα στοιχεία στον καθένα από αυτούς.

Ας θυμόμαστε ότι σε κάθε τμήμα της διαδρομής ένας από τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας. Ακόμη και εμείς μπορεί να βρεθούμε στην δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει που θα μας καταλάβει.

Το μεγάλο μυστήριο του ταξιδιού είναι ότι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται δίπλα μας.

Πιστεύω θα στεναχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα από το τρένο. Ναι αυτό πιστεύω.

Ο χωρισμός από μερικούς φίλους που συνάντησα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό και έχω την αίσθηση ότι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, στις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη ότι και εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πιο πολύτιμες.

Φίλοι μου ας προσέξουμε να έχουμε ένα  καλό ταξίδι και στο τέλος να δούμε ότι άξιζε. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση μια κενή θέση πίσω η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σε αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι...''

Αυτό το κείμενο αφιερωμένο σε όλους εσάς...

http://www.youtube.com/watch?v=FcOt6mfjxeA

...Μια ανάσα

Και η νύχτα καθώς απλώνει τα πέπλα της πάνω μας...

Το φεγγάρι είναι εκεί ψηλά...Πάντα το θαύμαζα.

Είναι κοντά στα άστρα,μας μαγεύει με την ομορφιά του...και έχει αυτή τη λάμψη. Το φως που βγάζει...το μικρό...που είναι αρκετό για να διαβείς ένα σκοτεινό μονοπάτι και είναι εκεί μέχρι να ξημερώσει...

Το κοιτάς...και σιωπή...Όνειρα παγωμένα.

Μέχρι ο ήλιος να κάνει την λαμπρή εμφανισή του. Τα σύννεφα να πάρουν το χρώμα της ανατολής του..το αεράκι να είναι απαλό σαν χάδι στο μαγουλό σου...και με μια μεγάλη ανάσα να διώξεις τα μαρτύρια.

Διάφανα τέτοια πρωινά...Με άρωμα ψυχής..δακρύων..έρωτα..κ' αγάπης.

Today is gonna be the day 
That they're gonna throw it back to you 
By now you should've somehow 
Realized what you gotta do 
I don't believe that anybody 
Feels the way I do about you now 

Backbeat the word was on the street 
That the fire in your heart is out 
I'm sure you've heard it all before 
But you never really had a doubt 
I don't believe that anybody feels 
The way I do about you now 

And all the roads we have to walk along are winding 
And all the lights that lead us there are blinding 
There are many things that I would 
Like to say to you 
I don't know how 

Because maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after all 
You're my wonderwall 

Today was gonna be the day? 
But they'll never throw it back to you 
By now you should've somehow 
Realized what you're not to do 
I don't believe that anybody 
Feels the way I do 
About you now 

And all the roads that lead to you were winding 
And all the lights that light the way are blinding 
There are many things that I would like to say to you 
I don't know how 

I said maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after all 
You're my wonderwall 

I said maybe 
You're gonna be the one who saves me ? 
And after an 
You're my wonderwall 

Said maybe 
You're gonna be the one that saves me 
You're gonna be the one that saves me 
You're gonna be the one that saves me 

www.youtube.com/watch?v=6hzrDeceEKc

Είναι ωραίο να βλέπεις τον ουρανό να παίρνει διάφορα χρώματα... 

Τα σύννεφα να έχουν ένα κενό και από εκεί να βγαίνουν οι αχτίδες του απογευματινού-γλυκού ήλιου...

Ο ουρανός να έχει πάνω ροζ, πορτοκαλί...και όλα αυτά να σε κάνουν να μην μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους. Αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να τα αγγίξω, να τα πλησιάσω, να τα νιώσω...Γεμίζουν την ψυχή μου με 'λευκό' και εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω...

Και το βράδυ εκεί έξω...στο παγκάκι....ο αέρας ήταν γλυκός...φύσαγε απαλά. Είχε ξεχωριστή δροσιά χθες βράδυ. 

Καθόλου ζέστη...αλλά ένα φύσηγμα στο πρόσωπο σου σε έκανε να χάνεσαι μέσα του...Να κλείνεις τα μάτια σου και να φεύγεις και εσύ μαζί του...

Ένα βράδυ τόσο δροσερό...

New Baby.New Life.

Και ήρθε η στιγμή, που μια νέα ζωούλα είδε το φως του κόσμου. Ένα νέο κλάμα θα ακούγεται στο σπίτι. Μια καινούρια φωνή. Μια νέα παρουσία. Διαφορετική από τις άλλες...φαίνεται. Το νέο μωράκι του αδερφού μου. Το 3ο κορίτσι μας.

4:00 το πρωί οδεύουμε προς το μαιευτήριο. 6 Άτομα μέσα στο αυτοκίνητο γεμάτα αγωνία. 

2 μικρά παιδιά να μην σταματάνε να μιλάνε. Να λένε για ό,τι θέλεις...Σήμερα κατάλαβα πως η φαντασία των παιδιών είναι τεράστια και από εκεί που σου μιλάει για ουρανούς και θάλασσες σε κλάσματα δευτερολέπτου το γυρνάει με τα 4 αγοράκια που είναι λέει 'ερωτευμένη'. Αυτή είναι η μικρή μας... Μεσσαία τώρα πια...

Φτάνουμε μετά από αρκετή ώρα. Η μανούλα της ιστορίας μπαίνει να την ετοιμάσουν...Και εμείς περιμέναμε μαζί με άλλες οικογένειες που περιμέναν το δικό τους μωρό.

8:15 αναγγέλουν το όνομα μας. Ήρθε η στιγμή να δούμε την μικρή...

Μπαίνουμε...και βλέπουμε κάτι να κουνιέται κάτω από την κουβερτούλα. Πλησιάζουμε και βλέπουμε ένα κεφαλάκι με πολλά μαύρα μαλλιά. Τι εντύπωση. Τεράστια. Ο αδερφός μου κάνει μόνο ξανθά παιδιά, με γαλανά μάτια. (Ναι μπιχτή :P) 

Ω,ναι. Είναι διαφορετική. 

Μαύρο μαλλάκι, με μπλε μάτια. Ψηλό κορμάκι και 3.700kg. Τι καλά. Η αναμονή τελικά μας έφερε κάτι υπέροχο.

 Είναι απίθανο, γιατί θυμόμουν πως σε αυτή τη θέση έχω βρεθεί και με τις δύο μικρότερες...και τώρα πόσο έχουν μεγαλώσει. Το ίδιο και η μικρή σε λίγα χρόνια.

Να μας ζήσει λοιπόν.Γεμάτη υγεία.

Μίσος ή Αγάπη;

Ακούγοντας έναν φίλο μέσω ράδιο.. Έβαλε ένα πολύ αγαπημένο κομμάτι. In Flames-The Chosen Pessimist. 

Και ακολουθώντας αυτούς τους στίχους ''Between Love And Hate Which Path To Follow'' ρώτησε ποιο είναι να είναι καλύτερο…

Μίσος ή Αγάπη λοιπόν; Δύο συναισθήματα τόσο έντονα…Που στην ουσία πηγάζουν το ένα από το άλλο… Θα υπήρχε ισορροπία στην ζωή μας αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο; 

Μπορείς εύκολα να μισήσεις κάποιον που αγαπάς. Και το αντίθετο. Μπορείς ξαφνικά να αγαπήσεις κάποιον που μισείς…Η ζωή έτσι είναι… Αστείο ε; Μάλλον.

Κάπου είχα ακούσει ότι ο άνθρωπος αγαπά και μισεί με το ίδιο πάθος. Συμφωνώ.

Και άραγε…πόσο μπορεί να μισήσει κάποιος; Και πόσο να αγαπήσει; Υπάρχουν όρια; 

Δεν ξέρω… Αν μιλήσω για μένα, δεν μισώ, αγαπώ ναι. Δεν έχει νόημα για μένα το μίσος... Ίσως δεν μου έχει τύχει κάτι τόσο δυνατό ώστε να φτάσω στο σημείο να πω πως μισώ.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε γράψει:
«Η υπέρτατη ευτυχία της ζωής είναι η σιγουριά ότι μας αγαπούν, μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε ή μάλλον μας αγαπούν κι ας είμαστε όπως είμαστε».